Ik woonde met mijn ouders, broer en zusje aan de van Limburg Stirumstraat in de Schilderswijk. Ik had veel vrienden en vriendinnetjes, waarvan sommigen van Turkse, Marokkaanse en Surinaamse komaf waren. Jammergenoeg waren mijn ouders niet zo positief over buitenlanders. Mijn moeder vond ze raar en mijn vader vond dat ze maar terug moesten naar hun eigen land, omdat hij het idee had dat ze zijn werk inpikten. Hierdoor mocht ik niet bij buitenlandse vriendjes en vriendinnetjes spelen en zij niet bij. Ik weet nog dat ik dat heel vervelend vond.

 

Toen ik 20 jaar was, trouwde ik met mijn buurjongen en verhuisden wij naar de Jan van Goyenstraat. Wij kregen twee kinderen: Sander en Melanie. Zij gingen naar een basisschool in de buurt en mochten van ons gewoon lekker met iedereen omgaan. Hun buitenlandse vriendjes en vriendinnetjes kwamen ook vaak bij ons spelen. Ik heb mijn kinderen altijd meegegeven dat iedereen gelijk is en iedere cultuur wel iets leuks of moois heeft wat je eruit kunt halen. Dat hebben ze zich eigen gemaakt. Sander van 20 is inmiddels verloofd met een Turkse dame en Melanie van 31 heeft een Marokkaanse partner. Ze hebben twee prachtige kinderen en ze zijn hartstikke gelukkig.

 

Ik woon nog steeds met veel plezier in de Schilderswijk, ondanks het negatieve beeld over de wijk. Met mijn Turkse en Marokkaanse buurvrouwen ben ik dikke vriendinnen. We komen vaak bij elkaar over de vloer en doen samen boodschappen op de Haagse Markt. Ik vind het ook heerlijk om voor de deur te zitten, te kijken wat er zoal gebeurt en een praatje te maken met buurtbewoners. Meestal is het hartstikke gezellig, maar soms moet ik wat jongens op hun baldadige gedrag aanspreken. Gelukkig kunnen ze het van mij wel hebben. Af en toe wordt er ook iets leuks georganiseerd in de buurt. Het Schilderswijk Festival bijvoorbeeld. Hartstikke leuk. Dat zouden ze eens een keer op tv moeten laten zien. De mooie dingen van de Schilderswijk.