Het publiek verzamelt zich in de hal van de school. Dan worden wij door een strenge stem toegesproken dat de voorstelling gaat beginnen en dat iedereen wordt gevraagd mee te lopen naar de theaterzaal. Het is de gastvrouw van de avond, die de rol van strenge opvoeder speelt…

De rode draad van de voorstelling is de voice over van een aanstaande vader die zich afvraagt wat hij bij het opvoeden allemaal tegen zal komen. Aan de hand van zijn verhaal wordt een reis gemaakt langs de stellingen. Zo zien wij filmbeelden van een Turkse, een Nederlandse en een Surinaamse vrouw die aan het koken zijn, waarbij zij vertellen over goede herinneringen aan vroeger. Terwijl het publiek hiernaar kijkt vult de lucht zich van achter uit de zaal met de geur van pindasoep. Dan klinkt onverwacht stoere breakdancemuziek en springen beurtelings vanuit verschillende hoeken uit de zaal tieners tussen het publiek die met elkaar een aanstekelijke dance battle “over grenzen” aangaan. Hierna volgt een indringende scène van een moeder die vertelt over haar eigen moeilijke jeugd. Vanuit het donker zien wij haar kind in een bundel licht zorgeloos spelen. “Je wilt je kind dat geven wat je zelf niet hebt gehad.”

Een van de hoogtepunten van de voorstelling is de opvoedmasjien. Een groep kinderen van de Troelstraschool is gevraagd een machine te ontwerpen voor het vervullen van bepaalde opvoedtaken. Op film prijzen zij hun machines aan het publiek aan. Zo is er een machine die voorziet in grote hoeveelheden zakgeld, een machine die onbeperkt liefde geeft en een machine die zorgt dat je altijd op tijd van school wordt gehaald als je ouders dat zelf niet doen. In de zaal is ook een heuse opvoedmachine te bewonderen.