Met deze term refereert een moeder eraan dat haar man volgens de arts nog 10 tot 15 jaar te leven heeft. Dat is kort als je een jong gezin hebt. Hoe ga je om met een verdriet over een vroeg aangekondigde dood en het verdriet dat zich laag voor laag opbouwt?

Eerst het eigen verdriet over het eigen verlies van het toekomstperspectief van samen oud worden, daarboven het verdriet dat je je partner iets anders gunt en op een gegeven moment het verdriet van de jonge kinderen waarbij het kwartje is gevallen. Bij papa's ziekte hoort ook doodgaan. Je wil je kind dat verdriet besparen en duidelijke antwoorden kunnen geven terwijl die er niet zijn.

In mijn gesprekken met inmiddels volwassen kinderen spraken sommige ook over een lang uitgerekt dreigend verlies van hun vader of moeder dat soms jaren duurde. Hoe ga je daarmee om? Hoe vind je als gezin manieren om deze situatie te verdragen?

Het is geen makkelijk onderwerp, maar dat is geen reden om het gesprek hierover te vermijden. Hoe kunnen we bijdragen aan dit gesprek over ouderschap, langdurige ziekte en een beperkte houdbaarheidsdatum? Ik gun kinderen en ouders dat zij niet in eenzaamheid hun pad moeten vinden.