AMWAHT een schot in de roos
Interview met producent Conny van der Aalsvoort, SWON, Nijmegen
“Wij zijn een ouderenwerkorganisatie en we hebben sinds twee jaar ook het coördinatiepunt mantelzorgondersteuning onder ons, als dienst.
Niet alleen voor oudere mantelzorgers of mantelzorgers voor ouderen, maar mantelzorgers algemeen in Nijmegen. We houden ons ook bezig met de regie van de mantelzorgondersteuning in de stad. En daar past dit project heel goed binnen.
Voor mij was AMWAHT Plus een schot in de roos. Wij waren aan het nadenken hoe wij allochtone mantelzorgers beter konden bereiken en ondersteunen. En we zochten naar een manier waarin we dat konden vormgeven en waarmee we mantelzorg en de dilemma’s die dat oproept meer bespreekbaar konden maken binnen de verschillende gemeenschappen. En AMWAHT Plus raakte die verschillende kanten.
De cursus voor producenten was nuttig, want het blijft moeilijk om te snappen: wat is nou precies het doel? Omdat het verschillende doelen heeft. Voordat je er genoeg in thuis bent om lokaal je eigen partijen er over te kunnen informeren, heb je tijd nodig en daar waren die dagen voor de producenten heel zinvol voor. En natuurlijk om elkaar te stimuleren en te enthousiasmeren.
We hebben een aantal partners gezocht om dit idee in Nijmegen samen op te pakken en iedereen reageert er heel erg enthousiast op. Vooral ook omdat het een methodiek is die al is uitgeprobeerd en producten heeft opgeleverd. Er is al een scholingsprogramma en er zijn allerlei ervaringen opgedaan. Daarom is het voor ons een hele makkelijke manier om dit op te pakken, je hoeft niks meer zelf te ontwikkelen. Of ik nou gesprekken heb met mogelijke partners om het uit te voeren, of met instellingen om stageplaatsen te organiseren, of met organisaties die misschien allochtone mantelzorgers kennen, of allochtone mantelzorgers zelf, iedereen is heel positief en wil graag een bijdrage leveren en ziet ook dat het nodig is.
We zijn eind september gestart. Voor mij kwam het in een flow, dat het min of meer vanzelf ging. Ook de financiering was heel snel rond. Het grootste deel financiert SWON zelf en een deel komt van een fonds uit de regio, het Terra Fonds. De gemeente was enthousiast en wilde ook een bijdrage leveren. En dat toont aan dat het het goede moment is, dat het voldoet aan een behoefte; alles komt bij elkaar. Niks leuker dan meewerken aan een project dat makkelijk en goed verloopt!
De werving doen we samen met het Internationaal Vrouwencentrum en met Het Inter-lokaal en hebben we eigenlijk al achter de rug. We zijn daar voor de zomer mee begonnen. Met een flyer maken en verspreiden en heel veel instellingen en contactpersonen daarvan op de hoogte brengen. We hadden voor de zomer al meer dan twintig belangstellenden. We hebben afgelopen week nog een voorlichtingsbijeenkomst gehad en daarvoor ook nog een persbericht in de plaatselijke krant laten zetten. En dat heeft ook weer heel veel telefoontjes opgeleverd. Dus we hebben met meer dan dertig mensen contact gehad hierover. We merken wel dat er in de praktijk ook weer mensen afvallen. In de intakegesprekken blijkt pas of iemand geschikt is. Ik heb ook al een aantal stageplaatsen. Heel veel instellingen zien er mogelijkheden in om iets wat ze zelf al van plan waren hiermee uit te voeren, of zien het als een hele goede kans op dit nu eens eindelijk aandacht te kunnen geven. Ik probeer een diversiteit aan stage-organisaties te krijgen, zowel organisaties die voor mensen met een beperking werken, als organisaties die met ouderen werken, als voor organisaties die werken in de wijk. Zodat je variatie krijgt en daarbij koppels kunt plaatsen.
Wat ik zelf heel leuk vind om te merken bij de promotie van de opleiding en de reacties op het persbericht is dat ik zie dat de behoefte groot is en dat elke stap die je zet een moment is om het thema onder de aandacht te brengen en bespreekbaar te maken. Dus dat je je niet moet vergissen dat al die kleine stapjes die je zet voordat de opleiding er is, allemaal ook hun waarde hebben”.
woensdag 10 oktober 2012
Zo zien wij filmbeelden van een Turkse, een Nederlandse en een Surinaamse vrouw die aan het koken zijn, waarbij zij vertellen over goede herinneringen aan vroeger. Terwijl het publiek hiernaar kijkt vult de lucht zich van achter uit de zaal met de geur van pindasoep. Dan klinkt onverwacht stoere breakdancemuziek en springen beurtelings vanuit verschillende hoeken uit de zaal tieners tussen het publiek die met elkaar een aanstekelijke dance battle “over grenzen” aangaan. Hierna volgt een indringende scène van een moeder die vertelt over haar eigen moeilijke jeugd. Vanuit het donker zien wij haar kind in een bundel licht zorgeloos spelen. “Je wilt je kind dat geven wat je zelf niet hebt gehad.”
Een van de hoogtepunten van de voorstelling is de opvoedmasjien. Een groep kinderen van de Troelstraschool is gevraagd een machine te ontwerpen voor het vervullen van bepaalde opvoedtaken. Op film prijzen zij hun machines aan het publiek aan. Zo is er een machine die voorziet in grote hoeveelheden zakgeld, een machine die onbeperkt liefde geeft en een machine die zorgt dat je altijd op tijd van school wordt gehaald als je ouders dat zelf niet doen. In de zaal is ook een heuse opvoedmachine te bewonderen.