We vieren het met leverworst

Ik haal in de stromende regen bij de slager cupcakes voor de bijeenkomst van de kerngroep ouders van de Wijkacademie Opvoeden. De cupcakes zijn een vast onderdeel van de bijeenkomsten geworden. Ik houd van traditie maar geloof ook zeker in de verfrissende werking van ‘change’. Toen ik echter een keer in plaats van cupcakes frou-froutjes op tafel zette werd mij dat niet in dank afgenomen. En gelukkig maar eigenlijk, want het is telkens weer een feest om bij Slagerij Krijnen de taartjes te halen: ik kwam hier al als kleine meid aan de hand van mijn vader. Ik at hier mijn eerste leverworst (terwijl ik dit schrijf pink ik een traantje weg).  Vandaag kan ik de slager trots vertellen dat ik tante ben geworden. Ik glim alsof ik net zelf ben bevallen. Als ik dat nou eerder verteld had, waren de cupcakes versierd met muisjes om het te vieren zegt hij. In plaats daarvan krijg ik nu een plakje leverworst. 

De Wijkacademie Opvoeden Amsterdam Oost is inmiddels al langer dan een jaar operationeel. Met een geweldige kerngroep bepalen we welke thema’s belangrijk zijn in de buurt als het over opvoeden gaat en op welke manieren deze thema’s breder in de buurt bespreekbaar kunnen worden. De kerngroep heeft een diverse samenstelling. Divers op elk gebied die je maar kan bedenken: leeftijd, culturele achtergrond, beroepsgroep, aantal kinderen, sekse etcetera. Wat de groep echter bindt is dat iedereen het thema ‘opvoeden’ belangrijk vindt en zich ervoor wil inzetten dit thema op de kaart te zetten in Amsterdam Oost. Het is mooi om te zien hoe men de rol van ambassadeur van de kerngroep Wijkacademie Opvoeden Amsterdam Oost inmiddels ten voeten uit heeft geïnternaliseerd en de boer op gaat met ideeën en enthousiasme. Er worden gretig kaartjes en flyers uitgedeeld, jongeren en ouders betrokken en projecten bedacht. Alles om het gesprek over opvoeden met elkaar aan te gaan. 

The established and the outsiders

De kerngroep bestond een lange tijd uit acht opvoeders en dit creëerde de gelegenheid om elkaar op een  intieme en veilige manier te leren kennen. Hoognodig om de soms ook gevoelige onderwerpen te bespreken.  Om echter de groep nog meer kracht bij te zetten het informele netwerk van opvoeders in Amsterdam Oost te versterken en het gesprek over opvoeden te normaliseren hebben Hanne en ik de afgelopen maanden  nog een aantal extra enthousiaste opvoeders geworven.  Deze bijeenkomst sluiten ze aan en deze bijeenkomst zal dan ook in het teken staan van ontmoeting en ‘groepsvorming’.

Maar liefst zeven nieuwe opvoeders komen vanavond voor de eerste keer meedoen en kennismaken. De deur van het Karel Appelhuis klemt, dat weet ‘de oude garde’ allang. De ‘gevestigden’ draaien dan ook met precisie de deurklink een beetje naar rechts om vervolgens met de heup op de juiste plek een klein stootje te geven zodat de deur soepel openspringt. De ‘nieuwelingen/buitenstaanders’ duwen allen, na enige tijd met weerstand geconfronteerd te zijn  met grof geweld de deur open en vallen letterlijk stuk voor stuk binnen.

Fruit, cupcakes en verfspatten

Voorzichtig kijken ze om zich heen en nemen waar hoe de ‘oude kern’ elkaar in de armen valt en elkaar nog-de-beste-wensen-mag-het-eigenlijk-nog-wel wens. De sfeer is opgetogen en iedereen heet ook de nieuwkomers hartelijk welkom. Verwonderd nemen deze plaats op de lage krukjes aan de tafel met fruit, cupcakes en verfspatten.

Deze setting (lage krukjes, tafel met verfspatten) was ooit bedacht als toegevoegde waarde voor de bijeenkomsten: in een speelse omgeving zou je eerder loskomen om  vervolgens tot de ware kern te komen. En nader tot elkaar. Ik hoop dat de nieuwe opvoeders dit kunnen waarderen. Het lijkt van wel.

De bijeenkomst van vandaag staat geheel en al in het teken van kennismaking en na een kort welkomstwoord en kleine introductie wordt iedereen gevraagd in twee rijen tegenover elkaar te gaan staan voor de volgende oefening: rij 1 kijkt 30 seconden naar rij 2. Daarna draait rij 1 zich om. Rij 2 verandert vervolgens 3 dingen aan zijn of haar uiterlijk. Als er drie dingen veranderd zijn, draait rij 1 zich weer om en moet rij 2 raden wat er bij de rij 1 veranderd is. Daarna worden de rollen omgedraaid. Lachend en opgewonden worden sjaals geruild, brillen afgezet en zelfs schoenen uitgedaan.

Jij bent ook een man

Ik verbaas me er elke keer weer over hoe ‘goed’ dit soort oefeningen werken. Hoe enthousiast de meesten worden van het ‘spelelement’ en hoe het iedereen samenbrengt. Nadat iedereen de eigen bril, sjaals, jas of schoenen weer terug heeft wordt iedereen gevraagd even door de ruimte te lopen en iemand uit te kiezen waarmee hij of zij een overeenkomst meent te hebben.  Om vervolgens een paar woorden over deze overeenkomst uit te wisselen. We koppelen dit plenair terug en de motivaties voor mensen om elkaar te kiezen lopen uiteen van ‘jij staat net als ik positief in het leven’, via ‘jij houdt ook van mooie kleertjes’ naar ‘ik zag je staan en dacht, jij bent ook een man”.

Dan wil hij ook naar ‘Oma’

De nieuwe opvoeders stellen zich ook plenair voor. Een moeder van Surinaamse komaf heeft haar zoon meegenomen. Ook haar Marokkaanse buurvrouw en tevens beste vriendin is erbij: ‘Haar zoon is mijn zoon en mijn zoon is haar zoon. We voeden dus eigenlijk elkaars kinderen op. Dat hebben we altijd gedaan. En als mijn moeder er is wil ook haar zoon naar ‘Oma’. Dit gaat zo in ons hele gebouw eigenlijk”. En dit is ook precies waar het om draait in een ‘pedagogische civil society’ denk ik verheugd.  Een andere Surinaamse dame is al jaren actief in de buurt en inmiddels trotse oma van twee kinderen. Een heer van Marokkaanse komaf uit de Transvaalbuurt heeft 4 kinderen, “vier dochters”, zegt hij waarop de andere opvoeders hem vol bewondering toeknikken. Voor deze keer is de dochter van een van onze vaste kerngroepleden ook aangeschoven en er is nog een nieuwe opvoeder van Turkse komaf. Zij heeft zelf  geen kinderen maar houdt zich professioneel bezig met het opvoeden van kinderen op een kinderdagverblijf. Ten slotte hebben we er een nieuwe moeder van Nederlandse afkomst bij. Zij was ook aanwezig op de kunsthekken opening: “Ik dacht eerst dat het een protest was” vertelt ze. Dat is nog altijd beter dan de gedachte van de politie die dacht dat we een groep van 14 dronken rellers waren, denk ik. “Maar toen ik hoorde wat jullie eigenlijk deden allemaal vond ik dat zo goed en ik heb zin om mee te doen”.

Zij is dus via een activiteit van de Wijkacademie binnengekomen. De andere opvoeders zijn allemaal via via hier aanwezig. Ieder weer via een ander kanaal. Net zoals de  oude kern eigenlijk, hoewel er daar ook een paar van letterlijk van de markt zijn geplukt.

De gevestigde ouders stellen zich ook voor en presenteren tegelijkertijd de projecten waar zij mee bezig zijn, met de uitdrukkelijke uitnodiging naar de nieuwe opvoeders om deel te nemen. Ze zijn steeds beter geworden in hun ‘elevator pitch’ neem ik vol genoegen waar en de nieuwe opvoeders lijken allen een keuze te hebben gemaakt.

Vreedzaamheid

Binnen de Wijkacademie wordt er vaak over de vreedzame school en de vreedzame wijk gesproken. Een van de moeders in het bijzonder is buitengewoon  enthousiast over de vreedzaamheidsgedachte en wil van de Dapperbuurt een vreedzame wijk maken. Om ervoor te zorgen dat voor iedereen duidelijk is wat de vreedzame wijk precies inhoudt geeft Hanne een presentatie en we bespreken de manieren waarop de uitgangspunten van vreedzaamheid vertaald kunnen worden via de Wijkacademie naar de wijk zelf. We splitsen ons vervolgens in groepjes op om per waarde een aantal positieve en een aantal negatieve voorbeelden in de buurt te benoemen. De vreedzaamheidsgedachte wordt door iedereen omarmd.

We sluiten de bijeenkomst af door met elkaar in een kring te gaan staan. Een mandarijntje wordt over gegooid en het is de bedoeling dat je tijdens je worp in een woord samenvat hoe je de bijeenkomst hebt ervaren. Termen als kracht, inspiratie, liefde, samen, liefde, respect en gezellig pingpongen door de ruimte.

Bij het afscheid is inmddels iedereen even hartelijk met elkaar als bij binnenkomst. Terwijl een aantal nog even nakaart buiten de deur, zegt de jonge jongen: “ik wist echt niet dat dit bestond. Ik vond het heel leuk!”.

Hanne, Tesnim en ik high fiven. Het was toch best spannend om na een jaar zo intensief met elkaar bezig te zijn geweest een nieuw aantal  opvoeders in de groep te ‘schuiven’. Maar het ging heel soepel en het voelde vertrouwd. Dit hebben we aan onszelf te danken denk ik, we hebben zo’n goede sfeer met elkaar gecreeerd dat het gemakkelijk is om aan te sluiten en opgenomen te worden.

De Amerikaanse sociaal psycholoog Bruce Tuckman onderscheidt vijf fasen in de ontwikkeling van groepen: forming, storming, norming en performing.  Bij Forming nemen leden een afwachtende houding aan. Er is nog geen groepsgevoel en de individuele posities en rollen zijn nog niet ingenomen. In de Storming fase proberen de leden hun positie in de groep in te nemen. Dit leidt meestal tot een strijd wanneer ideeën van de groep met elkaar op gespannen voet staan. Vervolgens worden in de Norming fase de regels en methodes van samenwerking bepaald. De gemeenschappelijke doelen vastgelegd en gedeeld. De belangrijke en minder belangrijke rollen zijn gedefinieerd. Er kan een start worden gemaakt met samenwerking ende Performing fase breekt aan: De groep wordt een groep. Teamleden vullen elkaar aan. Er wordt harmonieus gewerkt naar het gemeenschappelijke doel.

Volgens mij zijn we bij deze bijeenkomst in een keer van Forming naar Norming gesprongen, de Storming fase overslaand. Nu is het tijd voor Performing!

Wijkacademie Schalkwijk start Ouderbrigade
Spreekuur van en voor ouders in Haarlemse wijk

HAARLEM - In Schalkwijk komt een Ouderbrigade. Sinds oktober 2013 draait in Schalkwijk de Wijkacademie Opvoeden. Er komt nu een spreekuur van en voor ouders.

De wijkacademie is ontwikkeld door Stichting Bevordering Maatschappelijke Participatie en is op initiatief van Meetingz! naar Haarlem gehaald. Daarmee bouwde Meetingz! voort op een aantal van haar lopende activiteiten en konden deze verduurzaamd worden. In de Wijkacademie treffen ouders uit de wijk elkaar om met elkaar te spreken over zaken die hen bezighouden wat betreft het opvoeden en opgroeien van hun kinderen. Zij vinden bij elkaar steun en organiseren samen voor andere ouders bijeenkomsten. Zo werd dit jaar in juni de succesvolle Schalkwijkse Conferentie over Opvoeden en Onderwijs georganiseerd. Op deze conferentie stonden, zoals bij alle bijeenkomsten van de Wijkacademie, de ouders en hun verhalen centraal. 

Tijdens de voorbereiding van de Conferentie ontstond het idee een Ouderbrigade op te zetten. Het doel is dat ouders een spreekuur houden waar andere ouders met hun vragen terecht kunnen. Samen wordt dan gezocht naar oplossingen. Een professional van OCK het Spalier ondersteunt de Ouderbrigade. De spreekuren van de Ouderbrigade starten in januari 2015 en vinden plaats bij Meetingz! in de Ekamastraat 19, Haarlem. De spreekuren zijn elke eerste woensdag van de maand van 9.00 tot 11.00 uur. 

De deelnemers aan de Ouderbrigade worden met een training toegerust op hun taak. Vorig jaar is de training al begonnen. Communicatie staat vrij centraal in de training. Ook de sociale kaart komt aan bod. Voor dit onderwerp is het CJG uitgenodigd om haar kennis te delen met de ouders. De training wordt verzorgd door Meetingz! en BMP. Met dit initiatief laten ouders zien dat ook zij deskundig zijn als het om opvoeden gaat en dat zij andere ouders op een laagdrempelige manier kunnen ondersteunen. Een burgerinitiatief zoals de gemeente het graag ziet, waarbij de eigen kracht van mensen aangesproken wordt.

De Wijkacademie is momenteel ook doende een drietal zogenoemde 'filialen' te openen op scholen in de wijk. De ouders van de Wijkacademie vinden het belangrijk dat ook andere ouders met elkaar in gesprek raken over hun ervaringen met opvoeden en hun kennis en inzichten delen. Daarom zoeken ze aansluiting bij bestaande oudergroepen in school. In de filialen wordt informatie uit de Wijkacademie gedeeld en geluisterd naar wat er onder ouders leeft. 

Bent u ouder en wilt u meer weten over de Ouderbrigade, bel dan met N. Binet via tel. 06- 81957039. Bent u van een school en wilt u meer weten over de 'filialen' van de Wijkacademie, bel dan met Saskia Moerbeek van stichting BMP via tel. 020-4282728. Stichting Meetingz! Unlimited, kortweg Meetingz!, heeft onder andere als doel de sociale cohesie in de Boerhaavewijk te bevorderen. 

Opening van de fototentoonstelling

Ik draag helemaal geen bril

De foto’s die we van elkaar maakten tijdens de fotografieworkshop gegeven door fotografe Dorette (tevens deelnemer van de kerngroep Wijkacademie Opvoeden Amsterdam Oost), presenteerden we eerder tijdens onze officiële installatie door Nevin Ozotuk op 3 juli in de Meevaart.

Op die dag ontstond het idee om ‘nog iets’ met de foto’s te doen: om bekendheid te genereren in de buurt waardoor meer ouders kunnen zich kunnen aansluiten bij de Wijkacademie Opvoeden. Maar ook om blijvend mensen te inspireren om het gesprek over opvoeden met elkaar aan te gaan.

Vijf maanden later vind ik mezelf vanaf de tramhalte op de Lineusstraat ‘hoger’ en ‘lager’ roepend naar Dorette die de portretten van zeven kerngroepleden van de Wijkacademie Opvoeden in de Kunsthekken aan het Oosterpark ophangt. Ik betrek de vier wachtende heren in het tramhokje erbij en vertel ze dat ik mijn bril niet bij me heb. Weten zij veel dat ik helemaal geen bril draag maar ervoor kies mij ‘kwestbaar’ neer te zetten in de overtuiging dat ik dan eerder geholpen word. Zuiver of niet, voor ik het weet staan we met z’n vijven te roepen en te gebaren naar Dorette die aan de andere kant van de straat de portretten recht hangt. 

 

Wilt u even poseren?

Iedereen begint te giechelen zodra ze het politie avontuur horen. “Jammer dat er geen foto’s van zijn”. Daar ben ik het mee eens, maar ik wist niet zo goed hoe ik dat had moeten organiseren: “eh, wilt u heel even poseren, dit is wel heel grappig voor mijn blog namelijk”. Nagenietend van de opening beginnen we aan het buffet. Naast de gevulde eieren zijn er loempia’s en verschillende cous cous en bulghur salades. Iedereen heeft goed zijn of haar best gedaan en de recepten worden uitgewisseld.

Zelf ben ik best onder de indruk van de lijst met projecten die we gaan uitvoeren. Voordat iedereen binnenkomt hang ik deze muur, naast het portret van Karel Appel.

De stagiaire van Dream Support knikt geïmponeerd als ze ‘m heeft doorgenomen. “Jawel”, zeg ik plechtig. Terwijl we zitten te eten en elkaar complimenten geven over de cous-cous, bulghur en loempia’s, nemen we de projeten door. Het is geweldig om te zien hoe enthousiast iedereen is over het eigen project maar ook over de hulp die ze van andere ouders krijgen. “Dorette kent alles en iedereen en heeft prachtige stickers laten drukken” zegt Wim bijvoorbeeld. Ook is het mooi om te zien hoe iedereen de rol van ambassadeur van de wijkacademie steeds duidelijker op zich neemt en hoe iedereen een onderscheidende rol invult. “Ik raak steeds meer betrokken bij de jongeren in de buurt” vertelt Roelien. “Dan word ik savonds gebeld…of ik even mee wil naar een vergadering. Nou, dan gaat de pizza weer de oven uit en zit ik even later achterop de brommer richting het stadsdeel”.  Wim praat ons bij over zijn vogelroute en we sparren met z’n allen verder over hoe de speurtocht nog groter uitgerold kan worden, over wat de ideale begintijd zou moeten zijn en of de ouders ook een pannenkoek zouden moeten krijgen.

Dorette geeft aan dat het fotografie project op de Dappermarkt nog wel wat voeten in de aarde heeft: het is best lastig binnenkomen: “De meeste marktkoopmannen komen van ver, ze hebben niets met de buurt!”. Om hen dan toch bij een buurtproject te betrekken is lastig. “We moeten dat dan anders insteken” zegt Sevda. Zij en Alida kennen veel marktkoopmannen en kunnen hier wellicht wat betekenen. Ze worden aan het ‘marktgroepje’ toegevoegd. Ook Jos en Hanne sluiten zich aan en we zijn voornemens om het fotografie project met het concept van ‘vreedzaamheid’ te verbinden.

Glossy en Tante Toos

Ook het Glossy project wordt besproken. Iedereen wil hier aan meewerken en vanuit ieders invalshoek of expertise moet dit een prachtig product worden. “Tante Toos moet ook gebeuren!” zegt Dorette. We blikken terug op de bijeenkomst waarop bleek dat wel drie aanwezigen een Tante Toos bleken te hebben. “Ik meen me opeens te herinneren dat het Tante Toos is geweest die mij geleerd heeft om gevulde eieren te maken” zegt Wim. Het Tante Toos project raakt het hart van de pedagogische civil society: Tante Toos is van iedereen en voedt iedereen op. Verschillende invalshoeken komen langs: “Wie is jouw tante Toos?”, “wat is het belang van tante Toos” en “wiens tante Toos ben jij”. “Gaan we dan niet voorbij aan de mannelijke kant?”. We beslissen later of het ‘Tante Toos en Oom Mohammed” zullen noemen.

Het is alweer tijd. Ruim over tijd eigenlijk. Maar er was ook zoveel om over te praten en om over verder te dromen. Jos zegt dat hij nu al met veel binnenpret vooruitkijkt naar alles wat er gaat gebeuren. Iedereen knikt instemmend en Clay geeft aan dat hij eigenlijk niet kan vertellen hoe opgetogen hij is over de wijkacademie: “Ik ben erg blij dat we drie jaar lang hebben gewerkt aan Landelijke Oudergroep en dat dat is uitgemond in een Wijkacademie Opvoeden. Ik kan niet vertellen hoe blij ik daarmee ben. Ik zit zelden zonder woorden maar ik vind het erg fijn om mee te maken”. We glimlachen. “En we zijn ook echt familie geworden!” concludeert Zohra.

En dat zijn we. Hanne en ik ruimen de laatste bordjes op als iedereen weg is. We knikken elkaar bemoedigend toe. Zo van: “was weer mooi” en “jetzt gehts los”. Er staat veel op stapel. En iedereen heeft zin. Vanaf januari hebben we versterking van een aantal nieuwe ouders. Daar kijken we naar uit, zeker nu steeds duidelijker wordt dat elke ouder zich op een andere manier weet in te zetten voor de wijkacademie. Wie weet wat de nieuwe ouders allemaal nog mee kunnen brengen aan netwerk en expertise! Iedereen is langzaam in zijn of haar rol gegroeid en ik kan me voorstellen dat als dit de ‘toon’ is, de nieuwe ouders zich ook snel een positie zullen toe-eigenen. In de kerstvakantie denkt iedereen voort over de eigen projecten en ondertussen verzamelen we kerstwensen voor de kunsthek tentoonstelling.

Wat een prachtproject. 

Van zandtaartje naar cupcake

Ik kan het niet over mijn hart verkrijgen deze keer opnieuw geen cupcakes mee te nemen, zo teleurgesteld als de kermgroep reageerde vorige bijeenkomst. De cupcakes zijn blijkbaar een vast onderdeel van de bijeenkomsten van de Wijkacademie Opvoeden geworden.

Ik hoef ook niet met fopsnor over de markt en Marco van slagerij Krijnen is enthousiast me weer te zien. Ik kom erachter dat de dochter van een van de moeders uit de kerngroep al maanden in de leer is bij de patisserie afdeling van de slagerij.

De meeste cupcakes die we aten tijdens de bijeenkomsten zijn wellicht van haar hand geweest. “Van zandtaartje naar mooi en professioneel vervaardigde cupcake, dat is ook een mooi moment in de opvoeding”, zegt ze.

De wijkacademie is in de fase waarin de bijeenkomsten worden opgedeeld in werk en inspiratie sessies. Het fotografie team komt al eerder bij elkaar voor overleg en terwijl we de door mij meegebrachte salades en humus nuttigen sparren we verder over manier om het thema ‘opvoeden’ aan het jaar van de Dappermarkt te verbinden. Eerder spraken we over opvoeden en ondernemerschap: Wat in de opvoeding maakt dat je neigt naar zelfstandig ondernemerschap?! Of: Hoe kan je via opvoeden ondernemerschap stimuleren?! En op welke manier kunnen we het thema opvoeden ook op een ludieke manier aan de markt verbinden: Achter een kraam staan en opvoeden in de uitverkoop gooien?

Nudgen

Uiteindelijk gaat onze sparsessie richting ‘Opvoeden in de openbare ruimte’. Als ondernemer ben je continu aan het opvoeden: je eigen kinderen wellicht, maar ook je klanten, je personeel en ook eigenlijk ‘de maatschappij’: laat je je klanten zelf plastic tasjes meenemen? Verkoop je biologische producten? Leg je fruit op ooghoogte neer, kies je er a.h.w voor om stiekem een beetje te manipuleren (ofwel: ‘nudgen’).

Opvoeden in de openbare ruimte is eigenlijk waar de Pedagogische Civil Society over gaat en valt ook goed te verbinden aan ondernemerschap. We hebben iets te pakken en er klinkt wordt een vreugdegilletje. We leggen een mooi overzicht van alle winkels van de Dappermarkt op tafel en kiezen de spannendste winkels uit die we willen betrekken. We houden hierbij rekening met een goede balans tussen de waren die verkocht worden en kijken naar de achtergrond van de verschillende ondernemers. De uiteindelijke expositie, die verder nog handen en voeten moet krijgen, wordt niet het eindproduct zelf. De expositie is een middel om het thema op de kaart te zetten. Een middel om mensen het gesprek over opvoeden met elkaar te laten aangaan. Over opvoeden in de openbare ruimte.

Tijd voor opvoeden

Klokslag zeven uur betreden ook de andere opvoeders uit de kerngroep van de Wijkacademie het Karel Appelhuis en onder het genot van een kopje thee en een cupcake bespreken we de thema’s die ons zijn opgevallen de afgelopen weken. Een van de moeders zwaait verontwaardigd met een artikel in de lucht: “hier lees ik een bericht over het gegeven dat kinderen en ouders meer actief zouden moeten zijn: dat zou te weinig gebeuren in Amsterdam Oost. Maar wat hier staat is dat het een aanbod is voor het oefenen van sporttechnieken om vervolgens je kind op een clubje te ‘doen’. Het gaat er dus niet om dat ouders meer met hun kinderen gaan ondernemen maar wegzetten op een clubje!”. “Tijd voor opvoeden” klinkt er in koor, een van de thema’s die de kerngroep als focus heeft gekozen voor de komende maanden.

Doorslaan en onderwijs op de agenda!

Een vader vertelt hoe hij vaker ziet dat ouders een beetje doorslaan als het gaat om sporten. “Helemaal niet sporten is natuurlijk ook niet goed maar bij mijn dochter zitten jongens in de klas die elke dag naar een ander sportclubje gebracht worden. Het lijkt wel alsof ouders niet weten hoe ze zelf met hun kinderen moeten omgaan. Of misschien niet willen. Geen tijd voor hebben”. “Het lijkt wel alsof doorslaan iets is van de laatste jaren. Ik kan me niet voorstellen dat onze ouders echt doorsloegen. Vandaag de dag lijken opvoeders in van alles door te slaan: sport, gezond eten, de taalontwikkeling van je kind. Heb jij het wel goed genoeg gedaan als ouder? Heb je wel het meest geweldige kind ooit ter wereld gebracht?!”. We vragen ons af in hoeverre doorslaan in de opvoeding inderdaad een ‘twintigste eeuw fenomeen’ is en  bespreken hoe we dit thema vanuit de Wijkacademie serieuzer onder de loep zouden kunnen nemen. Ook wordt besloten dat het thema Onderwijs duidelijker op de agenda zou moeten staan vanuit de Wijkacademie. ‘Opvoeden in spannende tijden’ als deelproject welke nog nader ontwikkeld moet worden zal hierbij aansluiten de komende maanden.

Hangplek Holland

De kerngroepleden hebben niet stil gezeten de afgelopen weken. Een van de vaders vertelt over de door hem geregisseerde theatervoorstelling en discussie over vaderschap gericht op verbetering van de positie van mannen en ook bedoeld als ondersteuning en versterking van de ontwikkeling, weerbaarheid van mannen en de communicatie tussen man en vrouw. “Het was een groot succes! De technici hebben ons uiteindelijk de zaal uit moeten duwen omdat er zo’n prachtige discussie tot stand kwam!”.

Een van de moeders vertelt over de boekbespreking ‘hangplek Holland’ van Eva Klooster die ze hield in  de Meevaart. Klooster beschrijft in haar boek de aanpak van jeugdcriminaliteit en opvoedingsvraagstukken en haar persoonlijke ervaringen met diverse (zogenoemde hanggroep) jongeren over een periode van twee jaar in Amsterdam-Oost. Het was een succesvolle avond en naar aanleiding hiervan zal er eind november opnieuw een avond worden georganiseerd!

Ik luister en geniet ervan dat langzaam aan vanuit de kerngroep zelf van alles wordt opgepakt! We denken met z’n allen nog even mee met het door onze vogelaar ingestuurde plan voor een speurtocht door het Flevopark waarbij stilgestaan wordt hoe vogels hun kinderen opvoeden en ik vertel nog wat over de bijeenkomsten die we hebben gehad met de landelijke promotiegroep en het netwerk van academici rondom de Wijkacademie Opvoeden. “Kom maar op met je kennis”, klinkt het vanuit een van de moeders.

Opvoeden en Social Media

Marieke van der Velde komt net nog voor de pauze het Karel Appelhuis binnen. Marieke werkt bij Cybersoek en komt geeft ons vandaag een presentatie over ‘Opvoeden en social media’. Ze vertelt over de organisatie Cybersoek die tot doelstelling heeft dat de hele buurt over de vloer komt om het volgende te bewerkstelligen:

• het verkleinen van de digitale kloof,

• het versterken van arbeidsmarktvaardigheden

• elkaar ontmoeten

• het verkleinen van de digitale kloof,

• het versterken van arbeidsmarktvaardigheden

• elkaar ontmoeten

Voorbeelden hiervan zijn:

• internetcafe voor kinderen

• promoteam

• cyberlab

• open inloop taal

Marieke vraagt ons hoe wij omgaan met Social Media. Onze stagiaire vertelt dat ze met Facebook opstaat in de ochtend. Hier kijken een aantal ouders verschrikt van op maar moeten toch ook zelf bekennen veel op Twitter of Facebook te zitten. Cybersoek is een positieve instelling en wil ook dat de kinderen leren de kansen te benutten die social media en internet bieden. We benoemen de voordelen: kennisdeling, contact verre familie, gezelligheid, leren, humor en laagdrempelig contact. Ook zijn er steeds meer community sites, zoals straat Facebook groepen bijvoorbeeld.

Als nadeel wordt genoemd dat kinderen wel erg verharden, dat internet soms gezien wordt als ‘gratis opvang’ en dat het uiteindelijk ook veel vraagt van kinderen: van zwetende handjes tot RSI armen.

We sluiten af met een thuisopdracht waarbij ons wordt gevraagd om na te denken over manieren om bewuster om te gaan met Social media.

Terwijl ik naar huis fiets betrap ik me erop dat ik zelf even, terwijl ik op het stoplicht sta te wachten, mijn Facebook check. Mij is eigenlijk nooit geleerd om goed om te gaan met social media.