Onze vrienden van Rete Italiana di Cultura Popolare, Italië, vroegen ons mee te doen met het Alfabeto Pandemico (Pandemisch Alfabet). Wij vragen ons netwerk van gemeenschappen van burgers, vluchtelingen, nieuwe en oude Nederlanders om een ​​woord en een beeld over de pandemie en de manier waarop ze leven.
We hebben de afgelopen drie jaar een geweldig en mooi Europees project, Specially Unknown / Ongekend Bijzonder, met hen gedeeld. Nu breidt dit netwerk zich uit en bouwt het aan nieuw Europees burgerschap.

Dit is het begin van onze Nederlandse bijdrage (teksten in het Engels): https://www.lostatodeiluoghi.com/alfabeto/organization/foundation-bmp/

We zijn nu alweer in de zoveelste week van de lockdown. Ik blijf bellen met de vrouwen van de Wijkacademie Stromend Overvecht. Ook al hebben ze het soms razend druk met kinderen, huishouden, en nog veel meer. Het is fijn als je belt, krijg ik te horen van een Palestijnse vrouw, dan is het net of ik hier ook een familielid heb. Inmiddels krijg ik vrijwel iedereen wel te pakken. Ook omdat ik weet welk tijdstip schikt. De gesprekken beginnen standaard met de vraag: hoe gaat het? En standaard antwoordt iedereen dat het goed gaat. Maar daarna komen de wat diepgaandere verhalen. Over hoe intensief het is om kinderen in verschillende leeftijden aan hun huiswerk te krijgen en te houden, of hoe lastig het is als je zelf een opleiding of cursus doet en je kinderen ook huiswerk moeten maken. Of dat je net in deze tijd van je wisselwoning weer terug naar je eigen flat moet en daar eerst nog alles moet schoonmaken omdat de woning de hele tijd open heeft gestaan en de bouwvakkers in- en uitliepen. Een Syrische moeder vindt school echt belangrijk. Alleen hebben zij en haar man zelf weinig kennis van computers en internet. Ook begrijpen ze de opdrachten niet goed. Er is een vrijwilliger die de kinderen via de telefoon helpt, maar het blijft lastig ze te ondersteunen bij het inzenden van hun huiswerk of het meedoen aan de gezamenlijk klasmeetings. Na veel heen en weer gemail met de school lukt het om de huiswerkbegeleider in contact te brengen met de leerkrachten en haar aan virtuele klassen toe te voegen, zodat ze mee kan kijken wat de kinderen moeten doen.

De afgelopen dagen heb ik weer een telefoonronde gehouden met de vrouwen die deel uitmaken van de kerngroep van de Wijkacademie Stromend Overvecht*. Het valt op dat de berichten van de vrouwen van Marokkaanse, Turkse, Syrische, Azerbeidjaanse, Palestijnse en Eritrese achtergrond, anders van toon en inhoud zijn dan twee weken geleden. Toen was iedereen nog wel vol goede moed en vonden de moeders het thuis huiswerk maken met de kinderen vaak wel leuk. Nu we het bericht gekregen hebben dat de lockdown wat betreft de scholen nog tot en met de meivakantie duurt, verandert de situatie. Problemen die er al eerder waren, maar waar de moeders in het gewone leven mee om konden gaan, komen nu opeens heftiger naar voren. Toch blijven er ook vrolijke geluiden klinken en worden er verbindingen met nieuwe initiatieven gelegd die bedoeld zijn om de mensen thuis in deze moeilijke tijden te steunen.

Omdat de groepsbijeenkomsten van de Wijkacademie Stromend Overvecht* niet door kunnen gaan bel ik nu alle vrouwen van de groep eens per week op. Dat betekent 22 telefoontjes verdeeld over twee dagen. Ik spreek met vrouwen die oorspronkelijk uit Marokko of Turkije komen en al lang in Overvecht wonen en vrouwen die als vluchteling naar Nederland zijn gekomen en nog maar kort in Overvecht wonen. We bespreken hoe iedereen deze tijd beleeft en wat de moeders doen om de dagen thuis met hun gezin door te komen. Wat opvalt is dat iedereen zich heel bewust is van de voorschriften. Even kort een boodschap doen. Een klein wandelingetje met de kinderen, dat is het wel. En sommigen doen ook dat laatste niet. Gewoon binnen blijven is hun devies. Soms hoor je angst in de verhalen doorklinken, soms berusting en in alle gevallen verantwoordelijkheidsgevoel. Er wordt heel wat afgepoetst in al die huizen, maar ook heel wat gelachen en gehuild.