5 mei 2020

Nu we langzaam richting een heropening van het normale leven gaan, zijn de telefonische gesprekken met de moeders van de Wijkacademie Stromend Overvecht^[1] anders dan hiervoor.  Hoe gek het ook klinkt. Leven in lockdown, en de meeste nemen dit zeer serieus, is in ieder geval duidelijk. Je weet waar je aan toe bent. Maar nu we weer een beetje naar normaal neigen (het nieuwe normaal), dan slaat de twijfel toe. Is het verstandig om je kinderen op 11 mei weer naar school te laten gaan? Hoe moet dat nu met de kwetsbare ouders en met de oudere meesters en juffen? Maar ze zien ook dat het voor de kinderen heel erg belangrijk is. De meesten missen school heel erg en beginnen zich steeds meer te vervelen.

Wat wel weer prettig is, in ieder geval tot 11 mei, is de combinatie van Ramadan en schoolvakantie. Nu kunnen de gezinnen lekker laat samen eten en het gezellig hebben. Ze kunnen toch uitslapen de volgende dag. Het zal wel omschakelen worden als de school weer begint. Een enkeling heeft het zwaar met de ramadan, moe, hoofdpijn, maagzuur ..., maar het merendeel vindt het eigenlijk best gezellig zo en het is ook een stuk rustiger. Je kan eenvoudiger koken, hoeft niet dagen met boodschappen te slepen. Het klinkt vreemd, maar ook over de vraag of het vanwege je gezondheid niet beter is om met vasten te stoppen, blijk ik een gesprekspartner te zijn. Of beter gezegd een luisterend oor. Soms zeg ik, “Je mag het vasten ook later inhalen toch?” Als ik denk dat iemand het echt niet meer aankan. De keuze wat ze doen ligt natuurlijk altijd bij hen zelf. Door de combinatie van Ramadan en vakantie zijn er nu ook diverse kinderen die besluiten om mee te doen. Hun ouders vinden het leuk, zolang ze het zelf willen en niet overdrijven.

Wel of niet naar school?

Als ik zeg, “op 11 mei mogen de kinderen weer naar school he?” Krijg ik verschillende reacties. Een paar vrouwen geven aan dat ze het best spannend vinden. Hoe zal het gaan? Komt het virus niet terug? Heb ik wel gehoord over dat nieuwe kindervirus? Hoe erg is dat? Wat moeten we daar nu van denken? Maar ja, ze willen beslist niet dat hun kinderen een achterstand oplopen en sommigen zijn de drukte in huis ook wel zat. Een Syrische vrouw vertelt dat ze gewoon doorgaan met thuis lesgeven ook in de schoolvakantie. Dan hebben de kinderen wat structuur en bovendien gaan ze op 11 mei niet naar school, want haar man heeft diabetes en behoort tot de risicogroep. Bij dit gezin maak ik me niet veel zorgen, zij heeft onderwijskunde gestudeerd in Syrië en haar man was daar eerstegraads leraar wiskunde. Bij andere gezinnen is dat anders, maar die beseffen dat zelf ook en zijn maar wat blij dat de kinderen naar school mogen. Het online leren bezorgt hun veel stress en ook het gevoel als ouder te falen. Er zijn ook ouders die zelf graag online les krijgen zodat ze hun Nederlands niet vergeten. Gelukkig lukt het tot nu toe elke keer om via LinkedIn een online taalcoach te vinden. Een Palestijnse vrouw die zelf diabetes heeft is erg aan het twijfelen. Wat zal ze doen? Haar kinderen zijn dol op school. Ze zijn ook al wat ouder en weten heel goed dat hun moeder kwetsbaar is. Ze zijn super voorzichtig. Na lang wikken en wegen neigt ze ertoe om ze toch te laten gaan. “Ja”, zegt ze, “op zulke momenten heb ik zo veel aan mijn geloof. Allah weet wanneer het onze tijd is. We moeten maar op hem vertrouwen.”

Ramadan thuis

Maar zo eenvoudig is het niet. Dezelfde vrouw is helemaal down omdat bij terugkeer uit de wisselwoning bleek dat hun huis op veel punten beschadigd of nog niet helemaal af was. Ze is in zak en as, want ze heeft de dingen graag op orde. Als ik haar vraag om even naar mij te luisteren en haar voor hou dat het nu Ramadan is en dat er nu andere zaken belangrijk zijn, zegt ze: je hebt gelijk. Soms heb je even iemand nodig die dat tegen je zegt. Ik zal rustiger aandoen. Dat huis komt heus in orde, dat zegt mijn man ook. Vorige jaren was er wel verschil tussen de Syrische en de Marokkaanse gezinnen tijdens de Ramadan. De Marokkaanse gezinnen hebben hier veel familie en vrienden die ze graag bezoeken. Maar nu is het voor iedereen hetzelfde. Iedereen viert deze tijd zonder familie. Ondertussen doen ze wel hun best om ook aan anderen te denken. Een Marokkaanse vrouw heeft een actie opgezet om een alleenstaande moeder in Marokko te steunen. Ze is heel erg blij dat ze iets kan doen in deze situatie.

Woorden van bezinning

Ondertussen gaan we gewoon door met ons pandemisch alfabet. Elke dag post ik een woord van een van de groepsleden, met een mooie foto en uitleg van die persoon in de whatsappgroep. Alleen bij mijn eigen woord: Koekjespost raakten ze even in de war. Was dit een oproep dat ze koekjes moesten gaan bakken? Toen ik uitlegde dat dit een nieuw woord was, dat is ontstaan in deze corona tijd, doordat mijn nichtje zelfgebakken koekjes in kleine blikjes per post naar familieleden ging sturen, moesten ze lachen. Wat een goed idee! De woorden die ze zelf aandragen passen goed bij de tijd van nu en bij de Ramadan.

	Hadeel: Luisteren We hebben nu de tijd om naar elkaar te luisteren. We moeten dit vasthouden. Naar mensen luisteren, zelfs als we het niet met ze eens zijn.
	Kholood: Gezondheid Gezondheid is de basis van alles. Als je gezond bent kun je je leven opbouwen en moeilijkheden overwinnen.
	Salma: Contact In deze dagen beseffen we hoe belangrijk contact is. We moeten niet stoppen contact te zoeken via WhatsApp, Skype, en in het gewone leven.
	Souad en Fatima: Hoop We moeten weten dat er altijd hoop is. Hoop leidt ons de weg. “Komt goed, in sha Allah”

 

Langzamerhand komt nu ook de vraag wanneer we als groep weer bij elkaar kunnen komen. Verschillende vrouwen stellen voor dit buiten te doen. “En dan samen knutselen, dat lijkt mij leuk”, zegt een Marokkaanse vrouw die de smaak te pakken heeft. Laten we hopen dat het gauw kan en dat we als groep een mooie collage kunnen maken over deze bijzondere tijd. 

 

---

[1] De Wijkacademie Stromend Overvecht heeft als motto: leren van elkaar. Een kerngroep van ruim 20 vrouwen komt daartoe eens in de twee weken bij elkaar in Buurtcentrum De Jager in Overvecht. Ze bespreken thema’s die voor hen belangrijk zijn en ontwikkelen samen met andere organisaties programma’s voor de wijk om belangrijke onderwerpen als “veilig buitenspelen” en “het bijzondere van taal” aan de orde te stellen.