Bijzondere vogel

Terrasje bij het Oosterpark

We zijn met een kleine groep deze keer. Een aantal ouders zijn onverhoopt verhinderd vanavond waardoor we besluiten het programma om te gooien en de kleinere formatie als een kans te zien: voor diepgang, reflectie en nadere kennismaking. Maar ook om vast na te denken over welke kant we op willen met de Wijkacademie. Het is prachtig weer en Hanne en ik dalen neer op een terrasje bij het Oosterpark om het programma van de avond aan te passen.

Ervoor zorgen dat niemand om ons heen kan

“We moeten ervoor zorgen dat niemand meer om ons heen kan”, zegt een van de vaders strijdlustig wanneer we met een kleine groep om de met verf bespatte tafel zitten en  we het erover hebben waar we precies heen willen met de Wijkacademie. Terwijl er meer cupcakes (wel van die lekkere van de slager) dan mensen aanwezig zijn knikt iedereen instemmend naar elkaar. Een vader vraagt zich af of we in onze thema’s dan uiteindelijk niet te beperkt zijn.  “Welnee”, zegt een van de moeders:  “De meeste problemen in Oost zijn op te hangen aan opvoeden: overlast, onderwijs, armoede....”. Een van onze deelnemers zonder kinderen merkt op dat hij eigenlijk geen flauw benul heeft van wat kinderen vandaag de dag meekrijgen op school. “Kom dan een keer met mij mee!” zegt een moeder. Hanne en ik kijken elkaar vergenoegd aan. Wat mooi en lief.  Met veel plezier sla ik aan het einde van de bijeenkomst gade hoe de agenda’s getrokken worden.

Knikker commissie

Het thema onderwijs is tot op heden niet zo prominent ter sprake gekomen. We verkeren natuurlijk nu nog in de fase waarin de groep nog een groep moet worden en kijken met name naar hoe wij zelf zijn opgevoed en hoe wij zelf opvoeden. Onderwijs lijkt echter duidelijk een onderwerp dat vele tongen losmaakt en veel vragen opwerpt: Wat is de rol van de scholen in de wijk? Wat voor rol speelt de docent in het leven van een kind. “Ik had echt een rot jeugd op school”, vertelt een vader. De leraren sloegen en waren gemeen. Het was helemaal niet prettig”. Iedereen is stil en denkt aan de eigen schooltijd. “Je staat niet alleen”, wordt er gereageerd. Mijn collega is ook vroeger vaak geslagen. En als het troostend kan werken: ik ook”. Er worden meer  eigen ervaringen op school uitgewisseld.  Vroeger was vooral niet alles beter, zo blijkt duidelijk en ik kijk enigszins beschaamd terug naar mijn eigen schooltijd waar het verliezen van een potje knikkeren ongeveer het ergste was wat je kon overkomen. Ook heel erg natuurlijk en overigens ook de reden voor onderdelen van de Vreedzame School om zogenaamde knikker commissies in te stellen. Nadat we zijn uitgepraat over de eigen ervaringen op school, worden de kinderen er bij betrokken. Uit de verhalen maak ik op dat het nogal scheelt op welke school je zit. Doordat ik zelf een tijd lang projecten heb ‘gedraaid’ op verschillende basisscholen en daardoor een niets verhullende kijk heb gekregen achter de schermen van diverse scholen kan ik dat beamen. En dan ligt het natuurlijk ook nog bij wie je in de klas komt. Wat is het leven toch weinig maakbaar.

Ohw...niets

“Er is op de scholen te weinig aandacht voor het welbevinden van de kinderen. Alles draait om prestatie” zegt er een. En kennelijk ontbreekt het veel kinderen aan vocabulaire om hun ouders over hun ervaringen in de school of in de klas te vertellen. “Dan zie je dus wel aan je kind dat iets niet helemaal goed zit, en dan probeer je vragen te stellen, zo van: hoe was het op school, wat heb je gedaan?.... luidt het antwoord: Ohw...niets”.

We blikken nog even terug op de vorige bijeenkomst waarbij met name de ‘over de streep’ oefening een diepe indruk heeft achtergelaten. De meegenomen voorwerpen passeren de revue en de open-, en eerlijkheid wordt geprezen.  “We zijn allemaal wat ouder, waarschijnlijk is het daardoor makkelijker om open te zijn over bepaalde onderwerpen: we hebben bepaalde ontwikkelingen al doorgemaakt, bepaalde zaken al verwerkt. Hierdoor kunnen we beter afstand nemen en gemakkelijker over soms toch pijnlijke gebeurtenissen  en aangelegenheden praten.”. Dit roept bij mij meteen de vraag op of je dan met jonge ouders en tienermoeders wel over opvoeden kan praten of niet.

Ook grinniken we nog even over het gegeven dat meerdere deelnemers een Tante Toos hebben. Dit is bij iedereen blijven hangen. Een enkeling kon zich zelfs nog de geur van tante Toos herinneren. “Ik vind het heel belangrijk dat iedereen een Tante Toos heeft”, zegt een van de moeders. “En het zou ook heel belangrijk voor de buurt zijn wanneer er meerdere Tante Toosen zijn” vult een ander aan.

Tante Toos(t)

Uiteindelijk is dit ook waar de pedagogische gemeenschap om draait: iedereen is een Tante Toos voor elkaar. We dromen verder over Tante Toos. We kunnen haar een plek geven in een toneelstuk (‘’Ja, en dan ga jij verkleed als Tante Toos”, zegt een moeder gekscherend terwijl ze naar een van de vaders wijst”).   We kunnen er een gedicht over schrijven. Een foto opdracht over uitschrijven. En, want waarom niet, misschien kan het het city marketing apparaat van stadsdeel Oost Tante Toos wel oppakken. “In Noord had je Noordje, dat ging toen om de vernieuwing en veryupping van Noord. Waarom hebben wij in Oost niet dan Tante Toost, om te laten zien dat wij hier in Oost allemaal voor elkaar zorgen”.

Een bijzondere vogel

“Deze bijeenkomsten dwingen je om na te denken en het zijn uiteindelijk de kleine verhaaltjes waar het om draait, daar komen ook de thema’s uit voort. Het duizelt me maar ik vind het leuk” zegt een deelhebber afsluitend. Het is dezelfde persoon die niet bij de groeps app van de wijkacademie kan en wil aansluiten. “Neen. Ik heb een mobiele telefoon en die staat altijd uit. Ik zet ‘m alleen aan als ik een bijzondere vogel zie, dan stel ik mijn vrienden op de hoogte”.

Als iedereen vertrokken is was ik de glaasjes af en stop nog wat van de overgebleven nootjes in mijn mond. Het is weer een mooie bijeenkomst geweest en het is duidelijk dat we een team zijn, ook al was niet iedereen aanwezig. We zijn vandaag ook zichtbaar begonnen met het bepalen van de thema’s waar wij van vinden dat ze belangrijk zijn in de buurt. Onderwijs hoort daar zeer zeker ook bij. Daarnaast is het concept Tante Toost geboren. Ik moet het nog even laten inweken maar heb zomaar het idee dat we hier iets heel bijzonders te pakken hebben.